Abrikozen vinden hun oorsprong in China en werden daar ongeveer 4000 jaar geleden voor het eerst geteeld. De boom en zijn vruchten hebben vele praktische en poëtische associaties in verschillende culturen: in China symboliseert de abrikoos onderwijs en is hij al duizenden jaren verbonden met de beoefening van de geneeskunde; het korte groeiseizoen van de boom gaf aanleiding tot de Arabische uitdrukking filmishmish (“in het abrikozenseizoen”), die wordt gebruikt om commentaar te geven op dingen die haastig zijn of waarschijnlijk niet zullen gebeuren.

Abrikozen zijn een veelzijdig keukeningrediënt; ze kunnen rauw worden gegeten, gedroogd of geroosterd, geconserveerd in siroop of bewaard als jam. En de oliën die uit de pit binnenin de pit worden gewonnen, worden gebruikt bij de productie van huidverzorgingsproducten, gezichtsmaskers, zeep en essentiële oliën.

De nederige abrikoos is een geweldige bron van voeding, boordevol vitaminen, vezels en antioxidanten. Hij bevat ook veel zink, een mineraal dat essentieel is voor de cognitieve ontwikkeling en kan helpen de mentale concentratie te verbeteren. Het eten van slechts een paar heerlijke abrikozen stimuleert de hersenen en helpt ze nieuwe neuronen aan te maken, waardoor ze een ideale snack zijn voor studenten – of iedereen die zijn geest wil aanscherpen!

Bacon avocado is ovaalvormig en heeft een gladde, zachtgroene schil met lichte tekening. Het vruchtvlees is geelgroen, met een milde smaak; fruitiger, iets zoeter en minder romig dan andere rassen. De pit is relatief groot, dus de verhouding vruchtvlees/pit is lager dan gemiddeld.

Bacon is de eerste avocado van het seizoen en behoudt zijn groene kleur wanneer hij rijp is. Hij bereikt de beste kwaliteit vanaf eind oktober en wordt steeds beter, waarbij het vetgehalte in december zijn hoogtepunt bereikt. De schil blijft groen als de vrucht rijpt.

Fuerte is de tweede meest populaire variëteit van commerciële avocado, na Hass. De gemiddelde grootte is groter dan die van Bacon en Hass, en de kwaliteit is steevast goed. Het wordt beschouwd als de archetypische avocado; groen van kleur als het rijp is, peervormig met een langere nek, en weegt 250-300 gram.

Vergeleken met andere variëteiten heeft het een dunnere, zachtere schil die gemakkelijk te pellen is, en een dichte pulp die lichtgeel is met een groenachtige tint. Het vruchtvlees is lichtjes olieachtig, met een rijke, boterachtige smaak (hij is zoeter dan de Hass), en heeft een licht nootachtige smaak. Het vetgehalte is hoger dan dat van Bacon, maar lager dan dat van Hass, en de pit is middelgroot, wat zorgt voor een betere verhouding van vruchtvlees tot pit.

Avocadobomen schommelen vaak in hun productieniveau, waarbij een jaar met veel vruchten wordt afgewisseld met een jaar met weinig vruchten, en Fuerte is van oudsher een van de variëteiten die het meest ‘schommelt’. Hoewel deze schommelingen deel uitmaken van de natuurlijke cyclus die alle avocadobomen ontwikkelen naarmate ze volwassen worden, kunnen factoren zoals de manier van water geven, veranderingen in temperatuur of zelfs de timing van het plukken van rijp fruit een effect hebben op de opbrengst van het komende jaar.

Ook Maluma Hass genoemd vanwege zijn gelijkenis met de Haas avocado. Het is een nieuwere variëteit waarvan de teelt populairder wordt dankzij zijn uitstekende karakteristieken. Maluma’s glanzende diepgroene schil wordt paarszwart als hij rijp is en is dikker dan andere rassen, wat bescherming biedt tegen vallen of krassen.

De vrucht is groter dan de Hass avocado – dichter bij de Fuerte – en de pit is de kleinste van onze variëteiten, waardoor hij de beste verhouding vruchtvlees/pit heeft. Het vruchtvlees is geelachtig bij de pit en intens groen bij de schil, met een gladde en romige textuur. Maluma heeft een lichte nootachtige smaak die, in tegenstelling tot andere rassen, gedurende het hele seizoen consistent blijft.

Eenmaal rijp moet de Maluma in de koelkast worden bewaard, waar hij langer vers blijft dan andere variëteiten. Het vruchtvlees vertoont soms een roze kleur door het hoge gehalte aan het antioxidant anthocyanine, dat de oxidatie na het snijden vertraagt.

De Hass avocado is een variëteit die oorspronkelijk uit Californië komt, voor het eerst geteeld door amateur-tuinbouwer Rudolph Hass in 1926, uit een pit bekomen uit een kruising tussen Mexicaanse en Guatemalteekse variëteiten. Gepatenteerd in 1935 en wereldwijd geïntroduceerd op de markt in 1960, is het uitgegroeid tot de meest populaire avocadovariëteit wereldwijd, met bijna 80% van alle commerciële productie.

Zowel de Haas vrucht als pit zijn relatief klein voor een avocado, voor een hogere verhouding vruchtvlees/pit, met een gecombineerd gewicht tussen 125 en 350 gram. Zijn schil is dik en ruw, flexibel en gemakkelijk te schillen, met een groene tot licht zwartachtige kleur als hij aan de boom hangt, maar eenmaal geoogst verandert hij van violet naar zwart als de vrucht zachter wordt en rijpt. Door deze kleurverandering weten we wanneer de vrucht perfect rijp en klaar om te eten is. Ook is het een ideale variëteit voor opslag en transport.

Hass avocado’s hebben een hoger vetgehalte dan de meeste andere variëteiten, waardoor ze een rijke smaak en een zachte, romige textuur hebben. Ze bevatten veel voedingsvezels en goede hoeveelheden vitamine B6, vitamine C, vitamine E, kalium en foliumzuur.

Het grootste verschil tussen de variëteiten Lamb Hass en Hass avocado ligt in het tijdstip van het groeiseizoen; Lamb Hass rijpt later, een voordeel voor landbouwers die traditioneel alleen de Hass-variëteit verbouwden, maar nu ook later in het jaar kunnen blijven produceren. Hij is afkomstig van een zeer vitale boom met horizontale vertakkingen, waardoor hij de vorm heeft van een kroon, die hoog (tot 7 meter) en breed (tot 5 meter) kan groeien. Zijn bladeren zijn donkerder groen dan die van Hass, en het is een boom met een meer regelmatige productie, nog een kwaliteit die hem aantrekkelijk maakt voor telers.

Lamb Hass lijkt op de Haas-variëteit, maar produceert een iets grotere vrucht. De schil is donkerder groen dan die van Hass, is dik en heeft een ruwe textuur. De Lamb Hass donkerder als hij rijp is. De grootte van de pit is gemiddeld – iets groter dan bij de Hass – en het vetgehalte is lager dan bij de Hass.

Lamb Hass heeft precies het juiste, gezonde vetgehalte voor een heerlijke, sappige textuur. Samen met zijn kleinere pit maakt dit hem gemakkelijk smeerbaar en een ideaal ingrediënt voor guacamole, sauzen en smoothies. En er zijn ook gezondheidsvoordelen! De enkelvoudig onverzadigde vetten van avocado helpen het cholesterolgehalte te reguleren, het heeft ontstekingsremmende eigenschappen, is rijk aan vitamine E, mineralen en vitaminen, beschermt de cardiovasculaire gezondheid en wordt vaak aanbevolen aan zwangere vrouwen vanwege het hoge gehalte aan foliumzuur en kalium.

Reed is de nieuwste van onze avocadovariëteiten, met een seizoen dat begint in april/mei en doorloopt tot in augustus. Hierdoor kunnen we consumenten het grootste deel van het jaar avocado’s aanbieden die in Zuid-Europa zijn geproduceerd. Het is de enige avocado die in Spanje wordt geproduceerd met een ronde vorm.

Reed is een grotere avocado, die gewoonlijk tussen 225 en 500 gram weegt. De schil is donkergroen, glanzend en glad. Het vruchtvlees is boterachtig, met een uitstekende smaak, en de pit is klein en gemakkelijk te verwijderen. De schil blijft groen wanneer hij rijp is.

Wij werken met producenten die de plátano canario of Canarische banaan telen; een variëteit die voor het eerst naar Spanje werd gebracht door Portugese ontdekkingsreizigers en handelaren in de 15e eeuw. Hoewel deze banaan verwant is aan andere bananen uit India, Zuid-Amerika of China, heeft hij zijn eigen specifieke kwaliteiten en is het de enige banaan met het Europese keurmerk voor beschermde geografische aanduiding (BGA), dat zowel de oorsprong als de kwaliteit garandeert.

De banaan van de Canarische Eilanden is kleiner en heeft een meer gebogen vorm dan gewone bananen, een donkerder en zoeter vruchtvlees en verspreidt een intensere geur door zijn karakteristieke aromatische verbindingen. Hij bevat ook minder calorieën dan andere bananen (ongeveer 90 kcal/100 gram, vergeleken met 110 kcal/100 gram).

Maar het belangrijkste verschil tussen de banaan van de Canarische Eilanden en andere variëteiten is het duidelijkst: zijn oorsprong. De vulkanische bodem van Tenerife, La Palma en Gran Canaria bevat veel mineralen zoals kalium, magnesium en fosfor, waardoor onze bananen unieke voedingsvoordelen hebben. Dankzij het subtropische klimaat worden ze geleidelijker rijp, wat de textuur en smaak ten goede komt. En waar een banaan uit Zuid-Amerika meestal tot 45 dagen voor de verkoop wordt geoogst, kan plátano canario binnen 7 dagen aan onze klanten worden geleverd, met veel lagere transportkosten en koolstofuitstoot.

De chirimoya komt oorspronkelijk uit Zuid-Amerika, specifiek uit het Andesgebied in de buurt van Ecuador en Peru, waar hij groeit op hoogtes van 1400 tot 2000 meter. Deze ‘roomappel’ valt op door zijn hoge gehalte aan koolhydraten en natuurlijke suikers, terwijl hij relatief weinig calorieën bevat. Met rond de 80-100 calorieën per portie van 100 gram is het dus een goede keuze voor mensen die op hun calorie-inname letten.

Chirimoya’s vonden hun weg naar Europa tijdens de ontdekkingsreizen in de 15e tot 17e eeuw. In Europa pasten ze zich aan het klimaat aan, waardoor er verschillende regionale variëteiten ontstonden. Ondanks zijn Zuid-Amerikaanse wortels groeit de chirimoya goed in Europa, vooral langs de kust van Granada in de gebieden Almuñécar, Jete, Otivar en Salobreña.

De chirimoya is rijp tijdens herfst en winter, waardoor dit de ideale tijd is om van zijn heerlijke smaak en gezondheidsvoordelen te genieten. Het is een uiterst gevoelige en delicate vrucht die voorzichtig moet worden behandeld en een korte houdbaarheid heeft; de beste tijd om de chirimoya te consumeren is bij kamertemperatuur vanaf de vierde dag na het oogsten.

Chirimoya’s zijn een goede bron van kalium, essentieel voor het reguleren van de bloeddruk, spierfunctie en zenuwactiviteit. Door hun lage natriumgehalte kunnen ze worden aanbevolen aan mensen met hartproblemen, leverproblemen, hoge bloeddruk of mensen die diuretica gebruiken.

Spanje is de grootste producent van citroenen in de EU, waarvan de meeste vers worden verkocht en niet in sappen of conserven. Het mediterrane klimaat is perfect voor de teelt; dankzij het ideale groeiseizoen en klimaat kunnen de vruchten volledig rijpen en een hoge kwaliteit bereiken.

Hij komt oorspronkelijk uit Zuidoost-Azië – waarschijnlijk een kruising tussen bittere sinaasappel en cederappel (of cedraat) – en werd voor het eerst in Europa geïntroduceerd rond de tweede eeuw voor Christus. De cederappel en de citroen waren de enige beschikbare citrusvruchten in die tijd en werden meer gewaardeerd om hun zeldzaamheid, sierwaarde en geneeskracht dan om hun consumptie.

Tijdens de invasie van de barbaren in de vierde eeuw werden bijna alle citroen- en sukadebomen (die de cederappels produceren) in Europa vernietigd. De Arabieren herintroduceerden ze in Spanje in de 11e eeuw, waarna citroenen op grote schaal in de regio werden geteeld.

Citroen is een rijke bron van vitamine C en een veelzijdig ingrediënt in de keuken; het sap en de schil kunnen worden gebruikt in sauzen, marinades, conserven of gebakken recepten. En citroenschijfjes of -rasp geven een unieke smaak aan infusies, thee of koude dranken. Naast de vele culinaire toepassingen is citroen ook rijk aan antibacterieel citroenzuur, waardoor het een effectieve huishoudreiniger is!

Tafeldruiven zijn de druiven die je vers en onbewerkt eet, in tegenstelling tot de variëteiten die meestal worden gebruikt voor de productie van wijn of rozijnen. In de oudheid verbouwden de Grieken en Romeinen specifieke druivensoorten die bekend stonden om hun grote, zoete vruchten. Druiven hadden (naast vijgen) een belangrijke plaats in het dieet van mensen, niet alleen de welgestelden maar ook de algemene bevolking. Ze dienden meerdere doelen; niet alleen als een heerlijke snack, maar ook als een natuurlijke zoetstof in verschillende gerechten en dranken.

Recent wetenschappelijk onderzoek heeft de aanwezigheid van antioxidant resveratrol in druiven aan het licht gebracht. Deze stof biedt potentiële voordelen voor de gezondheid, waaronder het reguleren van de uitzetting van bloedvaten, het verminderen van bloedstolling, het verlichten van pijn en ontstekingen, het verlagen van de bloedsuikerspiegel en het helpen bij aandoeningen zoals een hoog cholesterolgehalte, kanker en hartaandoeningen.

Druiven kunnen salades en andere gerechten verfrissen met een sappige zoetheid. Ze zijn vooral lekker in hartige herfst- en winterrecepten, in combinatie met vulling of geroosterd vlees. Je kunt druiven ook bereiden door ze te sauteren of te bakken; pas de kooktijd aan om de gewenste sappigheid of stevigheid te bereiken.

Granaatappels komen oorspronkelijk uit Perzië en de teelt verspreidde zich al snel naar Arabië, Afghanistan, India, het Middellandse Zeegebied en China, waar ze bekend stonden als de ‘Chinese appel’. De naam ‘granaatappel’ komt van het middeleeuwse Latijnse pomum granatum, wat ‘appel van vele granen’ betekent. Met zijn exotische uiterlijk en talrijke zaadclusters staat de granaatappel al eeuwenlang symbool voor vruchtbaarheid, liefde, huwelijk en bevalling – hoewel hij in de Griekse mythologie ook bekend stond als ‘de vrucht van de doden’.

Granaatappels behoren tot de eerste herfstvruchten, verkrijgbaar van september tot november, dus profiteer van hun korte seizoen! Hoewel het schillen en ontpitten een beetje lastig kunnen zijn, lonen de unieke mix van zoete en wrange smaak en de voordelen voor de gezondheid zeker de moeite. Ga op zoek naar zwaardere vruchten zonder vlekken, want deze hebben sappiger vruchtvlees.

Granaatappels zitten boordevol vitamine C, mineralen zoals kalium en bevatten ontstekingsremmende en antioxiderende stoffen zoals polyfenolen. Deze eigenschappen maken ze waardevol voor de behandeling van verschillende ziekten en aandoeningen. Geniet ervan in salades, als ingrediënt in je ontbijt of als een verfrissend tussendoortje.

De kaki of dadelpruim is een vrucht die nauw geassocieerd wordt met de herfst. Ze is afkomstig van een boom die behoort tot de ebbenhoutfamilie en die wel twaalf meter hoog kan worden, hoewel hij meestal korter wordt gehouden om het oogsten te vergemakkelijken.

Naast “kaki” kan je ook de term “Sharonfruit” tegenkomen – een variëteit die bekend staat om het feit dat ze pitloos zijn, niet wrang smaken als ze nog niet helemaal rijp zijn en een heerlijke honingachtige zoetheid hebben als ze volledig rijp zijn. Andere soorten kaki, vooral de wrange variëteiten, hebben meer rijping nodig om zacht en volledig zoet te worden.

Verrassend genoeg is de kaki eigenlijk een bes! Ze zijn relatief lang houdbaar in vergelijking met andere fruitsoorten en behouden hun kwaliteit en smaak als ze langere tijd worden bewaard. Ze zijn een rijke bron van vitamine A, C, E en K, kalium en andere belangrijke antioxidanten. Hun hoge gehalte aan voedingsvezels helpt de spijsvertering en kaki’s bevatten goede hoeveelheden antioxidanten zoals carotenoïden en flavonoïden.

Kaki’s zijn zacht, smakelijk en erg zoet. Je kunt er in zijn geheel van genieten, in plakjes gesneden in salades en desserts (probeer eens een kaki taart – die is heerlijk!), of in conserven.

We eten al kersen sinds de prehistorie, met bewijzen voor de consumptie ervan die teruggaan tot 4000-5000 voor Christus. De Grieken waren de eersten die de boom cultiveerden, maar het woord kers vindt zijn oorsprong in het Latijn: cerasum verwijst naar Kerasous, de naam die de Romeinen gaven aan de stad in het noordoosten van Anatolië waar generaal Lucius Licinius Lucullus de vrucht aantrof. Hij bracht een staal ervan mee naar Rome in 72 voor Christus, en daarmee begon de populaire verspreiding over Europa.

De meeste kersensoorten zien er hetzelfde uit: een dieprode kleur, sappig vruchtvlees en een kleine pit binnenin. Maar qua smaak zijn er grote verschillen. Sommige zijn zoet (zoals de picota, die een spits uiteinde heeft en bij het plukken op natuurlijke wijze van de steel loskomt), en andere zuur (de guinda is een soort wilde kers die vaak wordt “gekonfijt”, gekookt in water en suiker totdat het vocht in de kers is vervangen door siroop).

Een royaal handvol kersen weegt iets meer dan 50 gram, bevat ongeveer 5,5 gram suiker en bevat minder dan 30 calorieën, waardoor ze een ideale keuze zijn voor een tussendoortje. Ze hebben ook een van de laagste glycemische indexen van alle vruchten, dus met mate genomen kunnen ze een nuttige optie zijn voor mensen met diabetes. Nog beter zijn de aantallen antioxidanten die een kers bevat, die het lichaam helpen ontstekingen te bestrijden, celschade te herstellen en de cardiovasculaire gezondheid te ondersteunen.

De limequat is een citrusvrucht, een hybride van kumquat en limoen, die voor het eerst werd geproduceerd begin 1900. Hij groeit aan een relatief kleine boom die tussen december en maart kan worden geoogst.

Limequats zijn ongeveer 3-4 cm lang. Het is een interessante en veelzijdige vrucht, met een eetbare schil die zowel rauw als gekookt kan worden gegeten (verwijder bij het koken de zaden, want die geven een bittere smaak). De schil is zoet en net als de kumquat heeft hij een wrang vruchtvlees, met een smaak die lijkt op die van limoen.

Limequats worden vaak gebruikt bij het bakken, voor jam of conserven, en zijn een ideaal rauw ingrediënt in salades, sappen, smoothies of cocktails. Gekookt kan het worden gebruikt als smaakmaker of garnering van hoofdgerechten en voorgerechten. Het is een geweldige smaak om toe te voegen aan vis, maar we raden aan ze vers te proberen met een beetje olijfolie en zout – ze zijn heerlijk!

De limoen is een exotische vrucht afkomstig uit Zuidoost-Azië, Perzië en Maleisië. Ze behoort tot de Rutaceae –familie en kennen meer dan 1.500 variëteiten, waarvan de meeste het resultaat zijn van hybridisatie met citroen, grapefruit en mandarijn.

De Romeinen speelden een cruciale rol in de verspreiding van citrusvruchten door heel Europa en introduceerden tijdens hun heerschappij waarschijnlijk limoenen op het Iberisch schiereiland. Vanaf de 8e eeuw promootten de Arabieren de teelt van citrus in de regio. Later, tussen de 15e en 16e eeuw, werden citrusvruchten, waaronder de limoen, verhandeld tussen Europese landen en uitgewisseld met de Nieuwe Wereld, wat bijdroeg aan de wereldwijde verspreiding van verschillende variëteiten. Zeelieden en ontdekkingsreizigers namen limoenen mee op hun schepen om scheurbuik te helpen bestrijden.

Tussen september en november kunnen wij Spaanse limoenen in onze winkelwagen terugvinden. Ze voegen een pittige toets toe aan curries, salades of zeevruchten, en een vleugje smaak aan water… of aan veel klassieke cocktails! Let bij het kiezen van limoenen op een stevige huid, vrij van rimpels of oneffenheden, en een diepgroene kleur. Ze moeten ook zwaarder zijn dan ze lijken.

Houd er rekening mee dat rijpe limoenen kwetsbaarder zijn dan citroenen en dus korter houdbaar zijn. Om hun versheid te verlengen, bewaart u ze in de koelkast op 8-10 graden.

De loquat (Eriobotrya japonica) of Japanse (wol)mispel is een fruitboom uit de Rosaceae-familie. Hij komt oorspronkelijk uit Zuidoost-China en werd meer dan 1000 jaar geleden in Japan geïntroduceerd; sommige Japanse variëteiten werden in de 18e eeuw voor het eerst naar Europa gebracht voor sierdoeleinden.

De loquat is een boodschapper die ons vertelt dat het tijd is om afscheid te nemen van de citrusvruchten: de lente komt eraan, het steenfruitseizoen begint! En we moeten snel zijn, want met een seizoen dat slechts april en mei bestrijkt, verdwijnen ze even snel als ze aankomen.

Veel mensen houden van loquats vanwege hun unieke bittere en zoete smaak. Het is ook een gezonde keuze; met ongeveer 6-8 calorieën per rauwe loquat bevat hij praktisch geen vet of eiwit, en bestaat hij voornamelijk uit water en koolhydraten. Loquat is een goede vervanger voor steenvruchten in recepten als milkshakes, smoothies of ijs, en het is een geweldig ingrediënt in zoetzure saus of chutneys. Loquat kan ook worden gebruikt om desserts te maken zoals gelei, biscuit en tarte tatin, alleen of in combinatie met vruchten als abrikozen en aardbeien.

De mandarijn is een citrusvrucht die lijkt op de sinaasappel; ook oranje van kleur, maar kleiner van formaat. Hij heeft een meer aromatische smaak dan de sinaasappel, is makkelijker te pellen en heeft een iets lagere zuurgraad en een hoger aandeel suikers.

De mandarijn is een van de drie oorspronkelijke citrussoorten, samen met de citroen en de pomelo. Over het algemeen wordt de mandarijn beschouwd als inheems in het Nanlinggebergte in het zuiden van China. De eerste verwijzingen naar de teelt dateren uit de 12e eeuw voor Christus – de naam “mandarijn” komt van de gelijkenis met de fel oranje kleur die werd gedragen door leden van het Chinese keizerlijke hof. De oorspronkelijk bittere smaak werd voor het eerst gezoet door kruising met pomelo, en van daaruit zijn een enorm aantal andere kruisingen en hybriden ontwikkeld; sinaasappels, satsuma’s, clementines, citroenen, limoenen… de lijst gaat maar door!

In de traditionele Chinese geneeskunde staat de mandarijn bekend om zijn vermogen om de lichaamstemperatuur te verlagen, water te reguleren en slijm op te lossen. Ze zijn een geweldige bron van vitamine C, bevatten veel antioxidanten (die in het lichaam worden omgezet in vitamine A – en ze hun oranje kleur geven), zijn een bron van vezels die de bloeddruk helpen reguleren en het cholesterolgehalte verlagen, en bevatten een reeks andere ontstekingsremmende bestanddelen.

Mango’s werden meer dan 5000 jaar geleden voor het eerst geteeld in een gebied dat zich uitstrekte van Oost-India tot in Zuidoost-Azië. Gedurende vele eeuwen van handel en exploratie vonden ze geleidelijk hun weg naar het westen en bereikten ze de Middellandse Zee en Spanje tijdens de Moorse overheersing in het begin van de 8e eeuw.

Mango’s worden geoogst wanneer ze matuur zijn, maar nog niet volledig rijp. Na vijf tot tien dagen rusten bij een temperatuur tussen 20 en 25 graden bereiken ze het perfecte suikergehalte, zijn ze klaar om gegeten te worden en moeten ze binnen de vijf dagen geconsumeerd worden. Ze worden het best bewaard bij kamertemperatuur, dus als je ze liever koud hebt, moet je ze in de koelkast plaatsen tot ze op serveertemperatuur zijn.

Mango’s hebben een indrukwekkende hoeveelheid vitaminen en mineralen. Bètacaroteen beschermt de huid, slijmvliezen, ogen en het hart tegen vrije radicalen. Magnesium en kalium helpen bij het reguleren van de bloeddruk en voorkomen aandoeningen aan het bewegingsapparaat, van osteoporose tot spierkrampen, en ondanks hun zoete smaak bevatten mango’s relatief weinig calorieën: slechts 65 calorieën per 100 gram, plus een flinke hoeveelheid voedingsvezels!

En de mango is meer dan alleen een vrucht! In India staat een mand met mango’s voor vriendschap en de vrucht zelf staat symbool voor liefde. Volgens de legende mediteerde Boeddha in de koele schaduw van een mangoboom en vandaag de dag is het de nationale vrucht van India, Pakistan en de Filippijnen.

De cantaloupe meloen is een kruipende eenjarige plant die ronde of ovale vruchten produceert, 10-15 cm in diameter en met een ruwe, netachtige buitenkant. Hij werd waarschijnlijk voor het eerst geteeld in de hete, droge savannegebieden van Afrika en Zuidwest-Azië. Egyptische, Chinese en Griekse kunst toont aan dat de cantaloupe al in 3000 voor Christus werd geteeld en gegeten. Cantaloupezaden zijn een hoogwaardige bron van plantaardige olie, die ook kan worden gebruikt als ingrediënt in parfums en cosmetica.

De gezondheidsvoordelen van de meloen zijn talrijk: door zijn diuretische eigenschappen helpt hij het lichaam te zuiveren en de werking van de nieren te verbeteren, omdat hij licht zuur is neutraliseert hij de zuurgraad in de maag, en hij kan helpen het immuunsysteem te versterken, de effecten van cholesterol te verminderen en te beschermen tegen hartziekten. Omdat meloen snel fermenteert in de maag – wat spijsverteringsproblemen kan veroorzaken – wordt echter aanbevolen hem eerder op de dag te eten, alleen of aan het begin van een maaltijd.

Cantaloupe kan in verschillende recepten worden gebruikt, en niet alleen als dessert. Zijn aangename smaak en zachte textuur maken hem ideaal om gerechten een zoete smaak te geven, zoals de traditie om meloen met ham te serveren. Hij kan ook worden gebruikt in ijsjes, smoothies en salades. Combineer meloen met een paar verschillende soorten sla, avocado, paprika, ananas, watermeloen en komkommer; gezond, lekker en heel kleurrijk!

Cucumis melo is een slingerende klimplant die verwant is aan komkommers, watermeloenen en pompoenen. De plant produceert zowel mannelijke als vrouwelijke bloemen, waardoor de plant zichzelf bestuift en er vruchten aan één plant kunnen groeien. Meloenen zijn gevoelig voor temperatuurschommelingen en hebben veel warmte nodig om goed te gedijen. Daarom groeien ze goed in mediterrane landen met constant hete, droge zomers.

Hoewel de oorsprong van de meloen onduidelijk is, zijn er gegevens dat hij al in het oude Egypte werd geteeld en gegeten en in de 4e eeuw voor Christus werd de vrucht al in Zuid-Europa geteeld. De Grieken noemden meloenen melopepon, wat ‘appel-kalebas’ betekent, wat in het Latijn melopepo werd en in bijna elke westerse taal werd afgekort tot meloen of iets soortgelijks. Ze werden voor het eerst naar Spanje gebracht door de Arabieren die zich bewust waren van hun heilzame eigenschappen. Een spreekwoord zegt “hij die zijn maag vult met meloenen zal gevuld zijn met licht”.

Tegenwoordig zijn meloenen een van de meest geteelde vruchten in Spanje, en de bijzondere Piel de Sapo-variëteit is hier ontstaan. De meloen is lang houdbaar (2-3 maanden) (vandaar de Engelse naam Santa Claus melon), bevat slechts 31 calorieën per 100 gram en is een van de meest hydraterende vruchten dankzij het hoge percentage water. Dankzij het hoge vitamine C-gehalte kan Piel de Sapo worden aanbevolen voor zwangere vrouwen en kinderen. H kalium-, magnesium- en calciumgehalte is ook hoog, wat helpt bij het verlagen van de bloeddruk en het vasthouden van vocht.

Wist je dat meloenen, voordat er koelkasten waren, in gaten in de grond werden bewaard, of zelfs ondergronds in mijnen, om ze koel te houden en hun smaak te verbeteren?

Nectarines zijn een perzikvariëteit, een van de oudste gedomesticeerde vruchten, en werden 6000 jaar geleden voor het eerst gekweekt in China. De mutatie van één enkel gen is verantwoordelijk voor het verschil tussen de gladde buitenste schil van een nectarine en de donzige schil van een perzik. Omdat individuele takken van een perzikboom deze mutatie kunnen dragen, is het mogelijk dat er zowel nectarines als perziken aan dezelfde boom groeien.

In tegenstelling tot andere vruchten zoals citroenen of druiven, zijn nectarines climacterisch, wat betekent dat ze blijven rijpen nadat ze geplukt zijn. Een bijna-rijpe nectarine die op kamertemperatuur wordt bewaard, zal op enkele dagen rijp zijn. Wanneer hij klaar is om te eten, kan hij in de koelkast worden gelegd, wat het rijpingsproces zal vertragen (hoewel ze, net als de meeste fruitsoorten, het best smaken als ze op kamertemperatuur worden geserveerd).

Nectarines zitten boordevol voedingsvezels, vitaminen en mineralen; een voedzame en heerlijke snack, die je rauw en zonder te schillen kan eten. Ze zijn ook een lekker zoet en licht kruidig ingrediënt in jam, taarten en andere desserts, combineren goed met hartige hoofdgerechten zoals varkensvlees, of kunnen gekarameliseerd worden door ze direct op een hete grill te leggen.

Hoewel het exacte land van herkomst van de papaja onbekend is, wijst alles erop dat de vrucht afkomstig is uit het zuiden van Mexico en Centraal-Amerika. De eerste Europeaan die met de papaja in aanraking kwam, was waarschijnlijk Hernán Cortés, toen de vrucht deel uitmaakte van een banket dat hem door de Azteken werd aangeboden. Na de veroveringen verspreidden de Spanjaarden de papaja eerst naar het Caribisch gebied, daarna naar de Filippijnen en Azië. Tegen het midden van de 17e eeuw introduceerden Europese kolonisten de vrucht in Afrika en de Oude Wereld.

De vrucht groeit aan een boom die tot tien meter hoog kan worden, met een holle stam en zonder takken; de dikke kroon wordt alleen gevormd door bladeren die uit de stam ontspringen. Alle papaja’s groeien en hangen aan de bladoksels – de plaats op de stam waar de bladeren zich ook ontwikkelen. Papayasoorten variëren; sommige zijn groot en langwerpig, andere zijn kleiner en lijken qua vorm op een afgeplatte peer.

Christoffel Columbus vertaalde de Caribische naam voor papaja ababi als “vrucht van de engelen”, en beschouwde het als een middel tegen constipatie en indigestie (vanwege de natuurlijke spijsverteringsenzymen papaïne en chymopapaïne). Maar papaja is niet alleen nuttig voor de spijsvertering; het hoge watergehalte van 80 tot 85% maakt het een goed vochtafdrijvend middel, en het zit boordevol vitamine A en C, die het immuunsysteem van het lichaam kunnen versterken en de gezondheid van de huid kunnen verbeteren.

De paraguayo – ook wel “platte perzik” genoemd – is een heerlijke vrucht met lichtgeel vruchtvlees en een minder donzige schil dan de gewone perzik. Hij is over het algemeen zoeter en subtieler van smaak dan andere variëteiten, maar heeft nog steeds die herkenbare perzikachtige smaak.

Paraguayo’s kunnen worden beschouwd als een zusje van de nectarine, omdat ze allebei ontstaan zijn uit een mutatie van de gewone perzik; waar de nectarine een donzige buitenste schil mist, onderscheidt de paraguayo zich door zijn kleinere formaat en afgeplatte vorm. Ondanks de naam “paraguayo” heeft de variëteit geen connectie met Zuid-Amerika en komt ze waarschijnlijk oorspronkelijk uit China (net als de nectarine). Ze werden voor het eerst bekend in Westerse landen in de 19e eeuw, maar perzikvariëteiten met dezelfde onderscheidende kenmerken als de paraguayo worden al veel eerder genoemd, in Chinese en Arabische literatuur.

De paraguayo is rijk aan antioxidanten (het eten van de buitenste schil is ook erg heilzaam) en biedt dezelfde voedingsvoordelen als de gewone perzik; hij is rijk aan water, levert vezels, vitamine A en C, mineralen en is vrij van vet of cholesterol. Het is een genot om te eten in het seizoen, een sappig en verfrissend tussendoortje in de zomermaanden, en kan worden verwerkt in recepten zoals smoothies, fruitsalades of conserven.

Deze perzik wordt gekenmerkt door zijn gele, donzige schil en pittig, sappig vruchtvlees. Net als andere perzikvariëteiten komt de perzik oorspronkelijk uit Oost-China – het Latijnse Prunus Persica weerspiegelt de latere teelt in het gebied rond het huidige Iran en Afghanistan – en van daaruit migreerde hij naar Europa, waar hij rond 300 voor Christus Griekenland bereikte. In Spanje zijn archeologische bewijzen van gele perziken gevonden in Murcia, op vindplaatsen die dateren uit de 3e eeuw na Christus.

Gele perziken hebben de juiste balans tussen suiker en zuurgraad om een goed afgeronde en vrij intense smaak te creëren. Ze zijn rijk aan vitaminen en mineralen zoals kalium, ijzer, calcium, fosfor en zwavel en zijn goed voor het stimuleren van het immuunsysteem, het verlagen van het cholesterolgehalte, het behoud van het gezichtsvermogen en het verbeteren van de conditie van haar, nagels, tanden en botten. Perziken bevatten ook antioxidanten, waaronder vitamine C, polyfenolen en carotenoïden, die beschermen tegen celbeschadiging; een groot deel van die antioxidanten zit in de zachte, donzige schil, dus zorg ervoor dat je die ook eet… en eet ze vers!

Perziken zijn verrassend veelzijdig in de keuken. Ze kunnen worden gegrild, gesauteerd of gebakken, gebruikt als aanvulling op vlees zoals varkensvlees of kip, rauw gesneden in salades of ontbijtjes, en werken als een zurig ingrediënt in desserts.

De perzik is een seizoensvrucht die beschikbaar is in de zomer en vroege herfst. De naam perzik komt van het Griekse Persikon malon, wat “Perzische appel” betekent. Maar perziken komen eigenlijk niet uit Perzië; ze komen oorspronkelijk uit Oost-China en Persica weerspiegelt hun latere teelt in West-Azië, vanwaar ze naar Europa reisden en rond 300 voor Christus Griekenland bereikten. In China worden perzikbomen gewaardeerd om de kracht van hun vroege bloei (dit gebeurt zelfs voordat de bladeren van de boom zijn ontsproten) en de vrucht symboliseert onsterfelijkheid in de mythologie, kunst en literatuur.

Perziken zijn een uitstekende bron van vitamine C en bètacaroteen, twee voedingsstoffen die helpen een gezonde huid te behouden; vitamine C verbetert de collageenproductie, terwijl bètacaroteen helpt beschermen tegen schadelijke UV-stralen. Het hoge vitamine C-gehalte maakt perziken ook een uitstekende keuze voor het versterken van het immuunsysteem, het helpen voorkomen van ziekten, het verminderen van ontstekingen en het bevorderen van snelle genezing.

Perziken zijn eenvoudig te bereiden als vers en gezond tussendoortje; gewoon wassen en in partjes snijden. Ze kunnen ook interessante nieuwe smaken toevoegen aan salades; probeer blokjes verse perzik toe te voegen aan bladeren zoals sla, spinazie of rucola, samen met andere ingrediënten zoals tomaat, lichte kazen of noten.

De echte oorsprong van de pompelmoes is onduidelijk, hoewel de populairste theorie suggereert dat hij het resultaat is van een spontane kruising tussen de zoete sinaasappel en de pummelo, citrusvruchten die naar West-Indië werden gebracht en vanaf de 15e eeuw door de Spanjaarden werden geteeld.

Een hele pompelmoes bevat de volledige aanbevolen dagelijkse hoeveelheid vitamine C, en levert ons vitamine A (betacaroteen), foliumzuur en mineralen zoals calcium en ijzer, alsook vezels. Hij bevat ook veel antioxidanten.

Ons belangrijkste pompelmoes seizoen loopt van december tot april, hoewel sommige variëteiten ook wat vroeger in november of later in mei worden geoogst. Zoals de meeste citrusvruchten is de pompelmoes een veelzijdig ingrediënt in de keuken. Naast hem in zijn geheel te eten of te persen voor het verse sap – wat de beste manier is om van de voedingsstoffen te profiteren – kan hij worden gebruikt in sappen, jams en sauzen, en in zowel zoete als hartige gerechten. Probeer het eens in een heerlijke salade met spinazie!

De Salustiana-sinaasappel werd voor het eerst geteeld in de regio Valencia en verscheen in 1950 als mutatie van het Comuna-ras ‘blonde’. Het is een goede sinaasappel voor sap, met een erg zoete smaak, dankzij de geringe hoeveelheid limonine die hij bevat. Ze is groter dan gemiddeld met een plattere vorm en een dunnere schil, en is meestal pitloos (of bevat zeer weinig pitten). De schil en het vruchtvlees hebben een minder intense kleur dan variëteiten als de Navel, en ze produceren een grote hoeveelheid sap.

De Salustiana is zeer gevoelig voor weersveranderingen en vooral voor kou, waarbij lage temperaturen de vruchten gemakkelijk kunnen beschadigen. De oogst begint in januari en het seizoen eindigt rond begin april.

Uit gezondheidsoogpunt staat deze sinaasappelsoort bekend om zijn hoge gehalte aan vezels, vitamine A, vitamine C en antioxidanten. Sinaasappelsap helpt bij de controle van een hoog cholesterolgehalte en hoge bloeddruk, en helpt lever en nieren te reinigen.

Navelina is een van de vroegste sinaasappelsoorten die in het jaar beschikbaar zijn, en daardoor ook een van de populairste. De oogst begint in oktober, maar het fruit wordt pas in november verkocht, zodat het optimaal rijp is. Vanaf november kunnen we er dan van genieten tot Kerstmis, Nieuwjaar en de eerste maanden van het volgende jaar.

De Navelina werd aan het begin van de 20e eeuw ontdekt in Californië en was een natuurlijke mutatie van de Washington Navel Orange. In 1933 werden er monsters geëxporteerd naar het Spaanse Valenciaanse Instituut voor Agrarisch Onderzoek, die de variëteit de naam Navelina gaven. De nieuwe variëteit paste zich goed aan aan het mediterrane klimaat en in de jaren 1970 begon men ze op grotere schaal te telen, in heel Andalusië, Murcia en in de regio Valencia.

Navelina sinaasappelen vallen op omdat ze pitloos zijn. Ze hebben een zachte, zoete smaak, bevatten veel sap en hebben een heel dun membraan rond de partjes, waardoor ze gemakkelijk te pellen en te eten zijn – nog een reden waarom ze een van onze winterbestsellers zijn! Dit alles maakt ze erg veelzijdig; perfect als tafelfruit en ook geweldig om te persen.

De vijg komt oorspronkelijk uit het Middellandse Zeegebied en uit West- en Zuid-Azië en wordt al sinds de oudheid geteeld; het wordt beschouwd als een van de eerste planten die door mensen werd gekweekt. Vijgenbomen kwamen veel voor in het oude Griekenland, waren een populaire voedselbron voor de Romeinen en in de 18e eeuw brachten Spaanse missionarissen de eerste vijgen naar Amerika – waardoor het echt een wereldwijde vrucht is. De vijgenboom is historisch gezien ook belangrijk geweest in de Andalusische landbouw, omdat hij bestand is tegen droge grond, kan groeien op rotsachtige locaties en zeer hete temperaturen aankan.

Vijgen zijn niet alleen een gewaardeerd ingrediënt in de eenvoudige keuken en de haute cuisine, maar hebben ook waardevolle voedingseigenschappen. Ze zijn een bron van natuurlijke suiker, kunnen helpen bij de darmproblemen dankzij hun hoge water- en vezelgehalte en kunnen helpen bij het reguleren van de bloeddruk. Ze zijn ook een bron van prebiotica, die helpen bij het verbeteren van de spijsvertering en de algehele darmgezondheid.

Of ze nu vers of gedroogd worden gegeten, vijgen zitten vol mineralen zoals kalium, calcium, magnesium en koper, en zijn een uitstekende bron van ijzer; belangrijk voor ons allemaal, maar vooral voor vrouwen in de groei. Ze zijn een perfect tussendoortje (maak een voedzame energiereep van vijgen en noten) en passen in een hele reeks gerechten door hun unieke zoetheid en textuur. Meng ze met havermout en kaneel voor het ontbijt, eet ze vers met noten en kaas of voeg ze fijngehakt toe aan een salade.

Is het een vrucht of een groente? Net als komkommers en pompoenen behoren watermeloenen tot de Curcurbitaceae-familie, wat doet vermoeden dat het groenten zijn. Maar alles wat zaden bevat die ‘vruchten’ dragen van een bestoven bloem, wordt botanisch geclassificeerd als fruit. (Over zaden gesproken: watermeloenen zonder zaden zijn niet genetisch gemodificeerd, maar het resultaat van hybridisatie – het natuurlijk kruisen van bestaande variëteiten).

Er wordt aangenomen dat de watermeloen is ontstaan in Afrika als afstammeling van winterharde, droogtetolerante wijnstokken en vanaf ongeveer 2000 voor Christus in Egypte werd geteeld. De oude Grieken noemden hem pepon en gebruikten hem als diureticum en tegen een zonnesteek bij kinderen. Deze vruchten werden gewaardeerd om hun verkoelende eigenschappen en de grote hoeveelheid water die ze konden opslaan, in plaats van de zoetere eetbare soorten die we nu kennen; die werden in de Romeinse tijd gekweekt en verspreid over het Middellandse Zeegebied.

Watermeloen bevat een grote hoeveelheid lycopeen, een carotenoïde die voorkomt in alle roze of rode vruchten en groenten, en verantwoordelijk is voor hun kleur (watermeloen bevat gemiddeld 40% meer lycopeen dan rauwe tomaten!). Het is een geweldige antioxidant – beter dan vitamine C – en kan celschade helpen voorkomen, de gezondheid van hart en bloedvaten verbeteren en het cholesterolgehalte verlagen.

De artisjok vindt zijn oorsprong in het Middellandse-Zeegebied en Noord-Afrika. De Spaanse naam alcachofa is afgeleid van het middeleeuws Andalusisch Arabisch al-kharshūfa. Het is een vaste plant, een variëteit van de distelfamilie, die tot een meter hoog kan worden en een grote bloemknop ontwikkelt die gedeeltelijk eetbaar is (het hart in het midden van de bloemknop en de binnenkant van de bloemblaadjes kunnen worden gebruikt). Als men te lang wacht en de krop niet oogst, verschijnen er blauwe of paarse bloemen, waardoor de artisjok te hard en te bitter wordt en zijn culinaire kwaliteiten verliest.

De artisjok is een zeer bijzonder voedingsmiddel, met het hoogste gehalte aan antioxidanten dat in om het even welke groente te vinden is. Ze bevat ook cynarine, een natuurlijke stof die de smaak van alle dranken en gerechten waarmee ze gepaard gaat, verandert en ze zoeter, fruitiger en intenser maakt.

Dit maakt van de artisjok een ideale begeleider van dranken met een uitgesproken smaak, citrus of rokerige toetsen: Fino sherry, Manzanilla, wodka, Belgische witbieren, of witte wijnen die op oude vaten gerijpt zijn en nog enkele jaren op fles liggen. Deze zeer eigenzinnige distel accepteert niet zomaar iedereen als danspartner!

Groene en witte asperges zijn dezelfde groente. Het verschil is dat groene asperges bovengronds groeien – door de fotosynthese ontwikkelt de plant chlorofyl en krijgt hij zijn groene kleur – terwijl witte asperges tijdens hun groei “aangeaard” worden, waardoor ze uit het licht worden gehouden.

Asperges vinden hun oorsprong waarschijnlijk in het oostelijke Middellandse-Zeegebied en Afrika, waar zij voor het eerst als voedsel worden vermeld rond 5000 voor Christus. Het is een meerjarige plant die in het wild tot 1,5 meter hoog kan worden en dankzij de teelt in serre het hele jaar door te koop is – hoewel de beste oogsttijd in maart, april en mei is, wanneer hij in de open lucht kan worden geteeld. Asperges bevatten veel vitamine K, foliumzuur en B-vitaminen en zijn caloriearm.

De bereiding van asperges kan tijd kosten, maar dat is het waard vanwege de unieke smaak. Alvorens ze te schillen, was en droog je ze, zonder de tere punten te beschadigen. Een gemakkelijke manier om uit te vinden waar het zachte deel van de asperge begint, is door hem lichtjes te buigen. Hij breekt immers op de plek waar het meer vezelige, houtachtige deel eindigt.

Het woord broccoli komt van het Italiaanse brocco, dat “kleine spijker” of “spruit” betekent. Als lid van de kolenfamilie vindt de plant zijn oorsprong in het noordelijke en oostelijke Middellandse Zeegebied, waar de Romeinen vroege variëteiten teelden en verbeterden. Voor de beste groeiomstandigheden verkiest hij een warm boven een heet klimaat, met temperaturen van maximaal 25°C.

Broccoli wordt geroemd omwille van zijn gezondheidsvoordelen. Hij levert ons grote hoeveelheden vitamine C en K, samen met B-vitaminen, bètacaroteen en mineralen zoals mangaan. Voor de gezondste bereiding, stoomt u hem tot hij heldergroen en knapperig is, in plaats van hem te koken.

En gooi de steel niet weg! Dit deel is ook rijk aan voedingsstoffen en kan fijngesneden of gemalen worden als vulling voor taarten, quiche of gevulde pasta zoals ravioli en tortellini.

De ‘Nederlandse komkommer’ is geen ras op zich, maar een term die wordt gebruikt om een soort snijkomkommer te beschrijven die veel wordt geproduceerd in de Nederlandse landbouw – lang, recht en met een dunne schil. Komkommers behoren tot de familie van de Cucurbitaceae en groeien het best in een warm klimaat met een goed gedraineerde bodem en een regelmatige watertoevoer. Ze werden meer dan 3000 jaar geleden voor het eerst geteeld in India en in Europa geïntroduceerd door de Grieken of Romeinen. Van daaruit verspreidden ze zich over de rest van het continent en werden ze naar Amerika gebracht door Christoffel Columbus.

Komkommers zijn een van die groenten die we associëren met de zomer… salades en gazpacho! Ze blijven ongeveer een paar weken goed in de koelkast, maar kunnen het beste vers worden gegeten (en indien mogelijk met de schil er nog aan). Bewaar ze nooit in plastic, want dat versnelt het rijpingsproces.

Door hun hoge watergehalte kunnen komkommers lastig zijn om op de juiste manier te verwerken als ingrediënt; ze vriezen niet in, noch in hun geheel, noch in stukken, en de hoeveelheid vloeistof die ze bevatten kan zorgen voor een waterige consistentie in een salade. In dit geval (en als je je salade toch gaat zouten) kun je ze van tevoren een tijdje in gezouten water laten weken om wat van dat vocht eruit te halen. Vergeet niet om ze daarna goed af te spoelen om restzout weg te spoelen!

Het medicinale en culinaire gebruik van kurkuma komt oorspronkelijk uit India en gaat meer dan 4000 jaar terug. Curcuma longa maakt deel uit van de gemberfamilie en is een plant die tot 1 meter hoog wordt en onder de grond cilindrische oranje wortelstokken produceert, die worden geoogst als specerij.

Kurkuma speelt van oudsher een belangrijke rol in de klassieke Indiase en traditionele Chinese geneeskunde, en wordt voorgeschreven om te helpen bij maag- en leverproblemen, als ontstekingsremmer, of voor de behandeling van verkoudheid, allergieën, huidproblemen en een reeks andere aandoeningen. Het is een bijna magische plant!

Kurkuma wortelstokken moeten worden bewaard op een koele, droge en donkere plaats; een papieren zak of container in het koelste deel van de koelkast is ideaal. Zorg ervoor dat ze droog blijven (om schimmelvorming te voorkomen) en niet in contact komen met geuren van ander voedsel.

Hoewel hij soms “romanesco broccoli” wordt genoemd en voor kookdoeleinden als gelijkwaardig aan broccoli wordt beschouwd, wordt romanesco in botanische termen eigenlijk geclassificeerd als een variëteit van Italiaanse groene bloemkool. Hij deelt zijn compacte textuur met bloemkool, maar lijkt meer op broccoli met zijn milde, nootachtige smaak. Qua voedingswaarde zit romanesco ergens in het midden, laag in calorieën, proteïne, koolhydraten en vet, maar een goede bron van vezels en vitamine C en K (een portie van 100 gram levert 100% van de aanbevolen dagelijkse hoeveelheid vitamine C).

Rauw kan romanesco in salades worden gehakt of als crudité worden gebruikt, vergezeld van vinaigrette of een dipsaus (was hem goed en laat hem even weken voordat je de salade maakt, om eventuele sporen van aarde uit de kleine, kegelvormige roosjes te halen). Je kunt hem ook stomen en serveren met pasta, snel roerbakken om hem knapperig te houden en de voedingsstoffen te behouden, of langzaam roosteren, besprenkeld met olijfolie en zout.

Romanesco is een van de beste voorbeelden van wiskunde in de natuur! Hij wordt ook wel de ‘fractale kool’ genoemd, omdat zijn unieke uiterlijk opvallende spiralen laat zien die dezelfde Fibonacci-reeks volgen die ook te vinden is in zonnebloemen, schelpen en sneeuwvlokken.

Trostomaten worden gekenmerkt door een intens rode kleur, kleine afmetingen en een zoetere smaak dan de meeste andere tomaten. Ze rijpen ook volledig nadat de tros is afgesneden van de hoofdtomatenplant, waardoor ze een perfecte keuze zijn om in goede conditie te oogsten en te vervoeren.

Dankzij hun dunne schil en sappige karakter zijn trostomaten een van de meest populaire variëteiten die worden gebruikt bij het maken van het eenvoudige gerecht “pan con tomate” (in Catalonië bekend als “pa amb tomàquet”), of vanwege hun kleine formaat en zoete smaak. Ze worden ook vaak gebruikt in salades, als tussendoortje of als garnering.

Tomaten in een gevarieerd dieet levert het lichaam essentiële voedingsstoffen zoals kalium, vitamine K en B-vitamines, en ze bieden een reeks andere gezondheidsvoordelen. Vol met antioxidanten zoals lycopeen, bètacaroteen en vitamine C, spelen ze een rol bij het beschermen van cellen tegen schade door vrije radicalen, en kunnen ze helpen bij het verlagen van de bloeddruk en het behouden van een gezonde huid en ogen. Een hoog watergehalte betekent dat ze een hydraterende vrucht zijn, en met een laag aantal calorieën en een hoog vezelgehalte ondersteunen ze de spijsvertering en kunnen ze helpen bij gewichtsbeheersing.

Wilde venkel is een vaste plant en lid van de wortelfamilie, die tijdens de zomermaanden de lucht doordrenkt met zijn intense aroma. De plant komt oorspronkelijk uit Spanje en het Middellandse Zeegebied, maar groeit ook in het wild in vele andere delen van de wereld. Venkel wordt beschouwd als een invasieve soort; als je goed kijkt, vind je het op het platteland, op paden of langs wegen.

Venkel is een veelzijdige groente; alle delen van de plant kunnen gebruikt worden in de keuken. De bol is een bron van mineralen zoals natrium, kalium en magnesium, is rijk aan essentiële vetzuren en kan rauw worden gegeten in salades of gekookt als bijgerecht bij zowel vlees als vis. De stengels geven smaak aan olijven en augurken en de zachte bladeren en verse bloemen kunnen worden gebruikt om likeuren te maken. Gedroogde venkelzaden worden gebruikt als specerij en geven een anijsachtige smaak aan stoofschotels, pizza’s en salades.

Venkel staat ook bekend om zijn positieve effecten op de spijsvertering. Naast de populaire venkelthee gebruikt het Indiase spijsverteringsmiddel mukhwas venkel samen met andere aromatische zaden, noten en essentiële oliën om een felgekleurde, zoete of hartige snack te maken. Dit wordt gebruikt als ademverfrisser na de maaltijd en helpt bacteriën en tandplak van de tanden te verwijderen.

De zoete aardappel is een knol, afkomstig uit de warmere streken van Latijns-Amerika. Hij wordt gekenmerkt door zijn subtiele, zoete smaak en wordt voornamelijk gebruikt in desserts, hoewel hij steeds populairder wordt in hartige gerechten.

Christoffel Columbus bracht de eerste zoete aardappelen naar Europa in de 15e eeuw, waar ze snel werden overgenomen door Spaanse boeren. In de 16e eeuw reisden zeelieden ermee naar Azië, en tegenwoordig is China de grootste producent van deze groente ter wereld.

Hoewel ze geen familie van elkaar zijn, zijn de calorie-, eiwit- en koolhydraatwaarden van de zoete aardappel vergelijkbaar met die van de gewone aardappel. Hoewel ze zoeter smaken door een hoger gehalte aan het enzym amylase (dat zetmeel afbreekt in suikers), hebben de meeste zoete aardappelrassen een lagere glykemische index dan gewone aardappelen.

In hartige gerechten kunnen zoete aardappelen worden geroosterd – geschild of met schil om meer vezels te behouden – gekookt, gestoomd, gebruikt in stoofschotels, of als vervanger van pompoen of gewone aardappelen in gebakken gerechten en puree. Als snack zijn ze een geweldig gezonder alternatief voor chips of frietjes; bak ze in de oven tot ze knapperig zijn, in plaats van ze te frituren, voor een caloriearmere optie.