Spanje is de grootste producent van citroenen in de EU, waarvan de meeste vers worden verkocht en niet in sappen of conserven. Het mediterrane klimaat is perfect voor de teelt; dankzij het ideale groeiseizoen en klimaat kunnen de vruchten volledig rijpen en een hoge kwaliteit bereiken.

Hij komt oorspronkelijk uit Zuidoost-Azië – waarschijnlijk een kruising tussen bittere sinaasappel en cederappel (of cedraat) – en werd voor het eerst in Europa geïntroduceerd rond de tweede eeuw voor Christus. De cederappel en de citroen waren de enige beschikbare citrusvruchten in die tijd en werden meer gewaardeerd om hun zeldzaamheid, sierwaarde en geneeskracht dan om hun consumptie.

Tijdens de invasie van de barbaren in de vierde eeuw werden bijna alle citroen- en sukadebomen (die de cederappels produceren) in Europa vernietigd. De Arabieren herintroduceerden ze in Spanje in de 11e eeuw, waarna citroenen op grote schaal in de regio werden geteeld.

Citroen is een rijke bron van vitamine C en een veelzijdig ingrediënt in de keuken; het sap en de schil kunnen worden gebruikt in sauzen, marinades, conserven of gebakken recepten. En citroenschijfjes of -rasp geven een unieke smaak aan infusies, thee of koude dranken. Naast de vele culinaire toepassingen is citroen ook rijk aan antibacterieel citroenzuur, waardoor het een effectieve huishoudreiniger is!

Is het een vrucht of een groente? Net als komkommers en pompoenen behoren watermeloenen tot de Curcurbitaceae-familie, wat doet vermoeden dat het groenten zijn. Maar alles wat zaden bevat die ‘vruchten’ dragen van een bestoven bloem, wordt botanisch geclassificeerd als fruit. (Over zaden gesproken: watermeloenen zonder zaden zijn niet genetisch gemodificeerd, maar het resultaat van hybridisatie – het natuurlijk kruisen van bestaande variëteiten).

Er wordt aangenomen dat de watermeloen is ontstaan in Afrika als afstammeling van winterharde, droogtetolerante wijnstokken en vanaf ongeveer 2000 voor Christus in Egypte werd geteeld. De oude Grieken noemden hem pepon en gebruikten hem als diureticum en tegen een zonnesteek bij kinderen. Deze vruchten werden gewaardeerd om hun verkoelende eigenschappen en de grote hoeveelheid water die ze konden opslaan, in plaats van de zoetere eetbare soorten die we nu kennen; die werden in de Romeinse tijd gekweekt en verspreid over het Middellandse Zeegebied.

Watermeloen bevat een grote hoeveelheid lycopeen, een carotenoïde die voorkomt in alle roze of rode vruchten en groenten, en verantwoordelijk is voor hun kleur (watermeloen bevat gemiddeld 40% meer lycopeen dan rauwe tomaten!). Het is een geweldige antioxidant – beter dan vitamine C – en kan celschade helpen voorkomen, de gezondheid van hart en bloedvaten verbeteren en het cholesterolgehalte verlagen.

De zoete aardappel is een knol, afkomstig uit de warmere streken van Latijns-Amerika. Hij wordt gekenmerkt door zijn subtiele, zoete smaak en wordt voornamelijk gebruikt in desserts, hoewel hij steeds populairder wordt in hartige gerechten.

Christoffel Columbus bracht de eerste zoete aardappelen naar Europa in de 15e eeuw, waar ze snel werden overgenomen door Spaanse boeren. In de 16e eeuw reisden zeelieden ermee naar Azië, en tegenwoordig is China de grootste producent van deze groente ter wereld.

Hoewel ze geen familie van elkaar zijn, zijn de calorie-, eiwit- en koolhydraatwaarden van de zoete aardappel vergelijkbaar met die van de gewone aardappel. Hoewel ze zoeter smaken door een hoger gehalte aan het enzym amylase (dat zetmeel afbreekt in suikers), hebben de meeste zoete aardappelrassen een lagere glykemische index dan gewone aardappelen.

In hartige gerechten kunnen zoete aardappelen worden geroosterd – geschild of met schil om meer vezels te behouden – gekookt, gestoomd, gebruikt in stoofschotels, of als vervanger van pompoen of gewone aardappelen in gebakken gerechten en puree. Als snack zijn ze een geweldig gezonder alternatief voor chips of frietjes; bak ze in de oven tot ze knapperig zijn, in plaats van ze te frituren, voor een caloriearmere optie.